ZAKON O SOCIJALNOJ ZAŠTITI: Neustavne pojedine odredbe Zakona
Umanjenje ili gubitak prava na materijalnu podršku ne može biti predmet sporazumevanja između korisnika i centra za socijalni rad, već uslovi pod kojima dolazi do tog gubitka (ili umanjenja) moraju da budu propisani zakonom, navodi Ustavni sud koji je poništio dve odredbe Zakona o socijalnoj zaštiti ("Sl. glasnik RS", br. 24/2011 i 117/2022 - odluka US).
Ustavni sud je poništio odredbu 3 Člana 80 koja kaže da Centar za socijalni rad može zaključiti sporazum sa korisnikom materijalne podrške o aktivnom prevazilaženju njegove nepovoljne socijalne situacije, koji sadrži aktivnosti i obaveze korisnika, kao i mogućnost umanjenja i prestanka prava na materijalnu podršku u slučaju neopravdanog neizvršavanja obaveza iz sporazuma.
Poništena je i odredba 4 koja kaže da mere socijalne uključenosti propisuje Vlada.
Ustavni sud kaže da je zakonodavac, kada uređuje određenu oblast društvenog života, obavezan da zakonom uredi uslove koji su od značaja za sticanje i ostvarivanje određenog prava, kao i uslove koji dovode do umanjenja ili prestanka prava.
Kada se radi o neopravdanom neizvršavanju obaveza iz sporazuma, zakonodavac je imao obavezu da uredi pitanja umanjenja prava na materijalnu podršku, obrazlaže Ustavni sud.
To se pre svega odnosi na obim umanjenja, pravnu prirodu umanjenja (trajno ili privremeno umanjenje za određeni period), uslove pod kojima dolazi do umanjenja prava i uslove pod kojima dolazi do prestanka prava, postupak u kome se utvrđuje ispunjenost uslova za umanjenje ili prestanak prava, kao i da propiše pravnu zaštitu protiv odluke o umanjenju prava, kao i protiv odluke o prestanku prava iz razloga neopravdanog neizvršavanja preuzetih obaveza.
Ustavni sud dalje smatra i da odredba 3 nije saglasna načelu jednakosti svih pred zakonom.
Ta odredba, naime, propisuje mogućnost za umanjenje ili gubitak prava na materijalnu podršku zbog neopravdanog neizvršavanja obaveza, čije nastupanje isključivo zavisi od toga da li je to u konkretnom slučaju predviđeno sporazumom ili ne.
To, kaže Ustavni sud, znači da u istoj pravnoj situaciji, sporazum sa nekim korisnicima može sadržati odredbu o umanjenju prava, sa nekima o gubitku prava, dok je u odnosu na neke korisnike moguće da sporazum uopšte ne sadrži nijednu od ovih odredaba.
Korisnik prava na materijalnu podršku koji je sposoban za rad ima ne samo pravo, već i obavezu da učestvuje u sprovođenju aktivnosti kojima se realizuje određena mera socijalne uključenosti (a o kojima je postigao sporazum sa centrom za socijalni rad), a od izvršavanja ove obaveze zavisi dalje ostvarivanje prava na materijalnu podršku, kaže Ustavni sud.
Stoga, propisivanje mera socijalne uključenosti, i to pre svega vrste tih mera i njihove osnovne sadržine “ne može biti u celini prepušteno podzakonskom aktu Vlade, već mora biti uređeno zakonom”.
Podzakonskim aktom to pitanje samo može biti bliže razrađeno, zaključuje se.
Dve odredbe Zakona o socijalnoj zaštiti prestaju da važe danom objavljivanja u Službenom glasniku (26. oktobra 2022. godine).
Socijalna pomoć za pojedinca, odnosno nosioca prava u porodici iznosi 10.385 dinara od 1. oktobra.
U 2020. tek nešto više od 200.000 ljudi je primalo novčanu socijalnu pomoć. To je više nego dvostruko manje od broja ljudi koji se nalaze ispod linije apsolutnog siromaštva.
Kompanija Paragraf Lex ne preuzima odgovornost za tačnost i istinitost informacija prenetih iz spoljnih sadržaja odnosno drugih izvora, kao i za štetu koja eventualno iz toga, proistekne. Sve informacije objavljene u sekciji "Vesti" su namenjene u svrhu opšteg informisanja.
Naslov: Redakcija